[M. ยอดนักสืบอัจฉริยะ]

สวัสดีครับ ผมชื่อ นาย อภิสิทธิ์ สุดารา เป็นนักข่าวจากรายการทีวีชื่อดัง วันนี้ผมได้รับเกียจเป็นอย่างมากที่ได้รับอนุญาตจากนักสืบชื่อดังที่เรารู้จักกันในนาม M. เขาอนุญาติให้ผมเข้าไปสัมภาษณ์เรื่องราวส่วนตัวของเขาได้ เช้าวันนี้ผมจึงรีบมาที่หน้าที่สำนักงานของ M. ก่อนเวลานัด 1ชั่วโมง อาจเป็นเพราะผมตื่นเต้นมากเกินเหตุจนมาเร็วไปหน่อย สำนักงานของ M. เป็นแค่บ้านสองชั้นธรรมดาๆหลับนึงอยู่ที่ถนนพระราม2 บางมดซอย9 ดูจากงานที่เขาทำแต่ละงานเเล้วถ้าผมเป็นเค้าผมคงจะใช้เงินต่อเติมบ้านให้ยิ่งใหญ่สมกับที่ได้ชื่อว่าเป็นนักสืบที่เก่งที่สุดในเอเชีย ผมนึกสงใสในใจว่าทำไมคนที่น่าจะรวยมากอย่างเค้าทำไมถึงเก็บตังไว้เฉยๆ ผมกำลังยืนอยู่หน้าประตูแล้วคิดว่า ผมควรจะกดกริ่งเรียกเขาเลยดีมั้ย หรือจะรอจนกว่าจะถึงเวลานัดแล้วค่อยเข้าไปดี ในระหว่างที่ผมยื่นลังเลอยู่นั้นจู่ๆดร.อรัน ก็เปิดประตูออกมา "อรัน:สวัสดีครับ คุณคงจะเป็นนักข่าวที่นัดไว้ เชิญด้านในเลยครับ" ผมเดินเข้าไปด้วยความประหม่า ภายในสำนักงานไม่ว่าจะมองไปก็มีแต่ชั้นวางหนังสือเต็มไปหมด และมีโต้ะรับลูกค้าตั้งอยู่ตรงมุมห้อง "เชิญนั้งครับ" ดร.อรันผู้พร้อมผายมือไปที่ก้าวอี้ ผมนั้นลงด้วยความตื่นเต้น ดร.อรันก็นั้นลงบนเก้าอี้อีกตัวเเล้วเค้าก็พูดว่า "อรัน:คุณมาตรงเวลาพอดีเลยน่ะ" "ตัวผม:แต่ผมมาก่อนเวลาตั้งชั่วโมงนึงเลยน่ะครับ" "อรัน:M. เป็นคนนัดคุณมาที่นี้ เค้าคำนวนไว้เเล้วครับว่าคุณจะมาเร็วกว่าเวลาที่กำหนดหนึ่งชั่วโมง ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าทำได้ยังไง แต่เค้าไม่เคยคำนวนพลาด แล้วคุณก็มาตามที่เค้าคำนวนไว้จริงๆ" ผมอึ้ง "ตัวผม:เเล้วคุณ M. หล่ะครับ" "อรัน:เค้ายังไม่ตื่นน่ะครับ เมื่อคืนเค้าคงไม่ได้นอนอีกตามเคย แต่ถึงเค้าตื่นแล้วเค้าก็คงให้ผมผู้เรื่องราวของเค้าแทนการสัมภาษณ์ส่วนตัวอยู่ดีแหล่ะครับ M.เค้าเป็นคนเก็บตัวและต่อต้านสังคมน่ะ" "ตัวผม:อย่างนั้นเองหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอเริ่มสอบถามเรื่องราวของ M. จากคุณรวมถึงเรื่องส่วนตัวของคุณด้วยเลยน่ะครับ"
"ตัวผม:ข้อเเรก คุณกลับ M. รู้จักกันนานแค่ไหน?"
"อรัน:หนึ่งปีครึ่งครับ ในฤดูหนาว บน BTS สถานีสยาม วันที่25 ธันวาคม 2557 เวลา15:45น." ผมนั้นอึ้งหนักกว่าเดิม "ตัวผม:คุณจำได้ละเอียดมากถึงขนาดนี้เลยหรอครับ" "อรัน:ใช้ครับ ผมจำได้ทุกอย่างไม่มีเรื่องไหนที่ผมจำไม่ได้"

M. เป็นนักสืบอัจฉริยะผู้มีปัญญาและความรู้อย่างกว้างขวาง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ปกปิดใบหน้าของตัวเอง แต่ก็ไม่มีใครรู้ชื่อจริง อายุ และประวัติส่วนตัวของเข้า ขนาดดร.อรันเองก็ยังไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว M. ชื่ออะไรกันแน้ แต่ดูจากหน้าตาเเล้ว M. น่าจะเด็กกว่าอรัน1-2ปีได้ ดร.อรันผู้ถึงนิสัยของ M. ว่าเขาเป็นคนฉลาด ช่างสังเกตุ ใส่ใจรายละเอียด ชอบเหม่อรอย ต่อต้านสังคม มีลางสังหรณ์พิเศษ และชอบแสวงหาความรู้ วันๆถ้าไม่มีคดีให้สมองเค้าทำงาน M. ก็จะเอาแต่นั้งอ่านหนังสืออยู่บนโต้ะในห้องนอนที่เต็มไปด้วยอุปกรการก่ออาชญากรรม และอุปกรวิทยาศาสตร์เกลื่อนกลาดไปหมด ดร.อรันพูดมาถึงตรงนี้ผมจึงครุ่นคิดได้ว่าทำไม่กันสำนักงานของเขาถึงได้ดูธรรมดาแบบนี้ นั้นก็เพราะ M. ใช้เงินไปกับการซื้ออุปกรพวกนี้นี่เอง ยังมีประเด็นที่น่าสดใจเกี่ยวกัน M. อีกอย่างคือ เขาเป็นคนอัจฉริยะก็จริง แต่ก็แลดูเหมือนเป็นคนโรคจิตเหมือนกัน ดร.อรันเล่าว่า วันที่21 กรกฏาคม 2559 หรือก็คือเมื่อคืนนี้ M. โทรเรียกเขาให้มาที่สำนักงานในเวลา 20:01น. แต่กว่าเขาจะมาถึงก็ 20:35น. เข้าไปแล้ว "อรัน:มีอะไรหรือเปล่า M." "M:มาถึงแล้วหรออรัน คุณยังมาตรงเวลาเหมือนเดิมเลยน่ะ" ในขณะที่ M. กำลังพูดอยู่ภาพที่ดร.อรันเห็นก็คือ มือของเขากำลังถือเข็มฉีดยาที่ว่างเปล่า ปกติแล้วมันควรมีพิษของปลาปักเป้าอยู่ กับอีกภาพนึงคือแมวของเพื่อนบ้านหลังข้างๆที่กำลังนอนไม่หายใจอยู่ "อรัน:นั้นคุณทำอะไรน้ะ!!?" "M:ไม่ต้องห่วงไปหรอก มันยังไม่ตายเพรียงแค่มันกำลังหายใจเบามากจนคุณสังเกตุไม่ได้ต่างห่าง" ดร.อรันยังคงตกใจอยู่และมอง M. ด้วยความแปลกใจ ดร.อรันพยายามเปลี่ยนเรื่องเลยเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อนดื่มน้ำ แต่สิ่งเเรกที่เขาเห็นตอนเปิดตู้เย็นคือระเบิดที่อยู่ในตู้แช่แข็ง "M:มันคือระเบิดอะตอม ทำจาก Fe26 55 ในระหว่างที่คุณไม่อยู่ผมไร้ตามจับคนร้ายรอบวางระเบิดที่อนุสาวรีได้ แต่ผมอยากรู้ว่าคนร้ายมันทำระเบิดได้ยังไง ผมเลยเอาระเบิดกลับบ้านมาลูกนึง ที่ผมเอาไปไว้ในช่องแช่แข็งก็เพราะผมต้องทำให้ตัวยิงนิวตรอนหยุดทำงาน ไม่อย่างนั้นเราตายกันหมดแน่ แต่เดี่ยวก่อนคุณกลับผมขอฝากคุณเอาไปโยนลงแม่น้ำเจ้าพยาด้วยล่ะกัน" เมื่อดร.อรันเล่าจบ ผมก็รู้สึกกลัวในตัว M. ขึ้นมานิดๆ
และนั้นก็คือสิ่งที่ดร.อรันเล่าให้ผมฟัง เมื่อเล่าจบผมจึงเปลี่ยนไปถามเรื่องของดร.อรันเอง
"อรัน:ผมชื่อ อรัน เอน ปรัญญา อายุ27 สูง178ซม. นิสัยของผม ผมตรงข้ามกับ M. ทุกอย่าง เราไม่เหมือนกัน แต่มีหลายคนบอกว่า เราคือความแตกต่างที่เขากันได้ "
"ตัวผม:ผมได้ยินมาว่าคุณความจำดีมากจนเรียกได้ว่าคุณไม่มีวันลืมเรื่องอะไรก็ตามที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคุณ เป็นความจริงหรือป่าวครับ"
ดร.อรันตอบผมด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยว่า "HSAM" ผมงงจึงถามกลับ"ว่ามันคืออะไรครับ" แต่ดูเหมือนคำถามของผมจะทำให้สีหน้าของดร.อรันดูเเย้ลงไปอีก ผมจึงหยุดถามเพรียงเท่านี้
หลังจากผมสัมภาษณ์ดร.อรันเสร็จผมก็ขอตัวกลับเลย เพราะผมไม่อยากอยู่รบกวนเค้าไปมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าผมอยากจะอยู่ต่อก็ตาม ผมเดินออกมาจากสำนักงานด้วยความทึ้งในความเหนื่อมนุษของพวกเขา ถ้าคนพวกนี้เป็นซุปเปอร์ฮีโร่ นี้ก็คงเป็นพลังวิเศษของพวกเขา เท่าที่ผมได้คุยกับดร.อรันเป็นการส่วนตัวผมก็ได้รู้มุมมองที่ไม่มีนักข่าวคนไหนเคยรู้เกี่ยวกับ M. และดร.อรัน ผมเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้และผมเขียนเรื่องนี้เพื่อจะเล่าเรื่องราวของทั้งสองให้ท่านผู้ที่ได้เข้ามาอ่านทั้งหลายได้รับรู้

ปล.
ผมรู้แล้วว่า
"HSAM"
คืออะไร


ด้วยรักจาก
อภิสิทธิ์ สุดารา